دیروز مراسم خاکسپاری اعضای این خانواده در روستای لالب برگزار شد. اهالی غمگین و حیرت زده‌اند و مرگ ناگهانی همولایتی‌های‌شان برای‌شان قابل هضم نیست. این‌که مومد، پدر خانواده را دیگر نمی‌بینند، بی‌بی جان، مادر خانواده دیگر نیست که با او چاق سلامتی‌کنند، علی‌محمد پسر جوان خانواده در اوج جوانی رفت. غم‌بارتر از همه، پرپر شدن سجاد، سهیل و محمد، نوه‌های خانواده دل روستاییان را ریش کرد. اهالی در تمام مدتی‌که مشغول برگزاری مراسم عزاداری بودند، به لحظاتی فکر می‌کردند که به خانه مومد رفتند و دیدند روی سر ساکنانش آوار شده است. انگار که زلزله‌ای قوی فقط به جان خانه مومد زده و آن را زیر و رو کرده بود. صبح روز حادثه، هنوز بسیاری از روستاییان خواب بودند و جز صدای سگ و آوازخوانی پرنده‌ها، صدای دیگری به گوش نمی‌رسید. چند دقیقه هنوز به ساعت شش صبح مانده بود که یکدفعه صدای انفجاری قوی، اهالی را از خواب پراند. همه سراسیمه و وحشت‌زده از خانه بیرون رفتند تا ببینند چه اتفاقی افتاده است. شدت انفجار آن‌قدر قوی بود که حتی از باغملک و روستاهای اطراف هم به لالب آمدند. محمدطلا تقدسی که برادرش مومد را در این حادثه از دست داده است می‌گوید: «شب حادثه به‌جز مومد ۶۵ساله، همسر ۵۰ساله و پسر ۲۶ساله‌شان، دو نوه پسری ۱۴و ۱۶ساله و یک نوه دختری هشت ساله، هم در خانه‌اش بودند. خانه من با خانه برادرم ۵۰۰متر فاصله دارد و صبح روز حادثه با صدای یک انفجار شدید از خواب پریدیم. وقتی از خانه بیرون رفتم، برخی از اهالی روستا گفتند خانه برادرت منفجر شده است. به خانه او رفتم و دیدم هر شش نفر فوت شده‌اند و خانه هم تخریب شده است. شدت انفجار به حدی بود که صدایش ۲۰ کیلومتر آن طرف‌تر هم شنیده شد و حتی دیوار خانه همسایه را هم خراب کرد. خدا را شکر کسی در اتاق همسایه نبود و حادثه‌ای برای آنها پیش نیامد. من نمی‌دانم صبح روز حادثه چه کسی چه کاری در خانه انجام داد که آن انفجار وحشتناک اتفاق افتاد اما هر چه بود بسیار ترسناک بود و ما حالا عزادار عزیزان‌مان هستیم.» بعد از انفجار، اورژانس، امدادگران هلال‌احمر و نیروی انتظامی به روستای لالب رفتند و پس از قطع انشعاب گاز و برق، آواربرداری آغاز شد. دو ساعت بعد اجساد هر شش نفر از زیر آوار خارج و تحویل اورژانس شد. آن‌طور که علی سهید، دهیار روستا توضیح می‌دهد مومد، بومی روستای لالب نبود و چند سالی می‌شد که همراه خانواده‌اش از کهگیلویه و بویراحمد به لالب مهاجرت کرده و پس از خریداری زمین در روستا ساکن شده بودند. او کارگر بود و با همان درآمد کارگری زندگی‌اش را می‌گذراند. از خانواده مومد حالا فقط دو پسر؛ یک دختر و نوه‌هایش باقی مانده است.